“DIT WAS EEN

“DIT WAS EEN UITGELEZEN KANS OM EEN ONTDEKKINGSREIS TE ONDERNEMEN” 56

BLIJF ONTDEKKEN De Discovery maakt korte metten met de kiezelwegen langs de kust. De kliffen van Sliabh Liag te voet bedwingen blijkt een hoogtepunt, vooral voor de jonge, niet te stuiten Isla zee en zon. We hadden een route uitgestippeld om de woeste wildernis om ons heen te verkennen, een tocht die ieder aspect van het voertuig en ons vernuft zou aanspreken. Ik heb altijd al beweerd dat kinderen de beste ontdekkingsreizigers zijn, en we hadden er twee op de achterbank die popelden om in het ons omringende landschap losgelaten te worden. Deze streek is een speeltuin voor alle leeftijden. Op een oppervlakte van 4.861 vierkante kilometer en een bevolking van slechts 160.000 mensen vind je enorm uitgestrekte stukken wildernis: zeearmen, oeroude veenmoerassen, wouden en bergen. Ik weet niet precies wanneer een heuvel een berg wordt, maar wat de twee belangrijkste gebergten, Derryveagh en Blue Stack, in hoogte tekortkomen, maken ze meer dan goed in pracht. Maar ik wilde onze vakantie dopen met het zilte nat, dus reden we naar het lieflijke haventje van Portnablagh om de zee rond onze tenen te voelen. In heel Donegal bleken we zo het strand op te kunnen rijden en dat deed ik dan ook, onderwijl dankgebedjes prevelend dat de Discovery zo goed op zand vooruit kan. Blijkbaar is er in het hoogseizoen elke dag wel een auto die door de vliegensvlug opkomende vloed per ongeluk tot amfibievoertuig wordt gebombardeerd, dus was het een geruststellend gevoel dat wij ons indien nodig rap hogerop konden begeven. Ik kreeg ook de gelegenheid om Land Rovers Activity Key te gebruiken, die ik – tot mijn grote schaamte – pas vlak voor ons vertrek in het dashboardkastje vond. Extra gênant was dat ik al een half jaar lang, telkens als ik ging surfen of duiken, de autosleutel onder graspollen had verstopt, terwijl ik de waterdichte Activity Key om mijn pols had kunnen doen. Maar beter laat dan nooit: toen ik het bandje tegen de bagageklep tikte, hoorde ik het geruststellende geluid van de centrale vergrendeling. Vervolgens kon ik achter de kinderen aan, die al gillend van de pret in het ondiepe water rondspetterden, springend over de kristalheldere golven die het strand op rolden. We hadden besloten om naar een rotsboog in zee te kajakken, waar (zo had ik Isla en Molly wijsgemaakt) de plaatselijke zeemeerminnen woonden. Het was maar even peddelen van de kust naar de boog, een glinsterende wereld van weerspiegelingen en fluisterende echo’s. Tussen mijn knieën gezeten hield Molly bij hoog en laag vol dat ze een zeemeermin had gezien die een vis ving. Dat ik haar niet had gezien kwam omdat alleen kleine meisjes zeemeerminnen kunnen zien, en grote mensen niet. Dat leek ons allebei volkomen logisch. Die avond reden we, nog nagloeiend van de warme zon en de herinneringen van die dag, naar onze overnachtingsplaats. Dit was – en hoe belangrijk is dat niet voor een kind (en voor een man van 51) – een vuurtoren. En niet zomaar een vuurtoren. Fanad Lighthouse is in 1817 gebouwd en rijst 22 meter boven het schiereiland Fanad uit. Dat klinkt misschien niet eens zo hoog, maar als je de 79 treden beklimt, voel je iedere centimeter. Het uitzicht was zo overdonderend, zo waanzinnig mooi, dat de kinderen gedurende een kort ogenblik met stomheid geslagen waren. De eigenlijke accommodatie is het huisje van de vuurtorenwachter, waar historie van de muren druipt. Je valt in slaap op het ritmische geluid van de zee in de baaitjes diep onder je bed. Het volgende punt op de agenda was paardrijden op het strand. Misschien moet ik maar niet langer pretenderen dat de route puur was afgestemd op de dromen van twee kleine meisjes. De bucketlist van een volwassen man op leeftijd was evengoed een bepalende factor. We brachten de dag door in de buurt van het Tullagh Bay Equestrian Centre. De geduldige medewerkers van deze manege deden er alles aan om het hele gezin in het zadel te krijgen en stapvoets langs de duinen van Tullagh Beach te laten rijden. Molly zat 57