BEN AINSLIE Ben Ainslie

BEN AINSLIE Ben Ainslie wordt door velen gezien als de succesvolste zeiler in de olympische geschiedenis. Van Sydney tot Londen, via Athene en Beijing, won hij vier gouden medailles op rij. En natuurlijk ook nog de zilveren medaille in Atlanta, maar daar hebben we het niet zo graag over. Hij won ook nog eens elf wereldtitels en werd een recordaantal van vier keer bekroond als Wereldzeiler van het Jaar. En voor zijn verdiensten voor het zeilen heeft hij een OBE, een CBE en een ridderorde ontvangen. Dus ja, prijzen en onderscheidingen bij de vleet en heel wat letters achter zijn naam. Maar als ik je zou vertellen dat deze superster zijn medailles bewaart in de make-up tas van zijn vrouw en zijn trofeeën in een doos in de kelder en hij zich niet kan herinneren wanneer hij zijn koninklijke onderscheidingen voor het laatst heeft gezien, dan krijg je een completer beeld van de man die gemaakt is om zeilraces te winnen, deze man die ik mijn echtgenoot mag noemen: Ben. Als sportjournalist heb ik in de loop der tijd vele sportmannen en -vrouwen geïnterviewd, en ik ben erachter gekomen dat er één ding is dat ze allemaal gemeen hebben. Het is interessant te merken dat het voor hen, en voor Ben, niet de wil om te winnen is die hen drijft, maar de angst om te verliezen. Mijn man wil gewoon niet verliezen, nooit. Volgend jaar begint hij aan de grootste uitdaging in zijn carrière tot nu toe. Zijn doel is om voor Groot- Brittannië de oudste sporttrofee uit de geschiedenis te veroveren met zijn onlangs gevormde zeilteam Land Rover BAR. Hij weet dat het een enorme uitdaging is. In de 165-jarige geschiedenis van de cup is een Brits team er nooit in geslaagd om te winnen. De kans dat een team dat voor de eerste keer meedoet de prijs kan veroveren op titelverdediger Oracle Team USA is klein, maar we hebben het hier natuurlijk wel over Ben. Verliezen komt niet voor in zijn woordenboek. Ik zal je vertellen wat er – in mijn ogen – vorige keer tijdens de strijd om de America’s Cup gebeurde. Toen de race om de Cup in de zomer van 2013 aanstaande was gingen Ben en ik nog maar een paar maanden met elkaar. Ik woonde in New York waar ik voor Fox Sports werkte, en Ben was in San Francisco waar hij aan het stuur stond van de tweede boot van Team Oracle USA. Hij is er niet goed in om voor wat dan ook reserve te staan, dus voerden we tijdens onze telefoontjes tussen oost- en westkust en onze bezoekjes bij elkaar vaak lange gesprekken over hoe hij het best kon omgaan met de situatie waarin hij zich bevond. Hij had er duidelijk moeite mee dat zijn geweldige olympische carrière ten einde was en hij nu achter de schipper van de Oracle-boot Jimmy Spithill tweede viool moest spelen. Hij zat op de bank en dat vond hij niet leuk. Toen begon de race en het ging van kwaad tot erger met het Amerikaanse team. Na een achterstand van vijf races te hebben opgelopen had Larry Ellison genoeg gezien en voerde hij zijn wisselingen door. Ben belde me die avond om te vertellen dat ie op de raceboot zat. Toen gebeurde wat de geschiedenis is ingegaan als een van de grootste comebacks in de sport aller tijden. Oracle zette een 8-1 achterstand om in 9-8 en won de America’s Cup. Die beslissing van Larry Ellison om Ben op de boot te zetten heeft het leven van ons allebei veranderd. We moesten snel beslissen, want van alle kanten kwamen er aanbiedingen. We genoten van ons leven in Amerika. “DE SFEER WERD AL Buiten de schijnwerpers van SNEL GESPANNEN de Britse media ging het geweldig met onze relatie, TOEN IK ‘M DREIGDE maar tegelijkertijd was het nog pril en mijn werk in de TE VERSLAAN IN States begon al wat meer EEN POTJE de aandacht te trekken. Ik zou kunnen zeggen dat we TAFELTENNIS” lang over onze beslissing na hebben gedacht, maar GEORGIE AINSLIE feit is dat het helemaal niet zo moeilijk was. We hadden geluk, want we wilden allebei hetzelfde, namelijk bij elkaar zijn, settelen, een gezin beginnen en onze eigen toekomst kunnen bepalen. We wisten dat de beslissing om terug te keren naar Engeland om Land Rover BAR op te zetten een stuk moeilijker zou zijn dan in de VS blijven en een riant salaris opstrijken, maar voor ons voelde het als de enige echte optie. Nu is het een paar jaar later en maken we ons in Portsmouth gereed voor de strijd tegen het team dat dit in eerste instantie allemaal voor ons mogelijk heeft gemaakt: Oracle Team USA, in de 35ste America’s Cup. Zo’n verhaal kom je alleen in de sport tegen, maar het sprookje is natuurlijk pas compleet als we de Cup kunnen binnenhalen. Als ik Ben aan het werk zie, realiseer ik me hoezeer hij gegroeid is tijdens dit proces. Het is niet gemakkelijk geweest. Ik weet dat hij zich sterk heeft moeten aanpassen om zich om te turnen van een solozeiler die helemaal op zichzelf en 30

FOTO JACK BROCKWAY/HIJACK zijn eigen prestaties is gericht tot een teambouwer, teamplayer en leider die een bedrijf van meer dan 140 man moet runnen. Er is veel gezegd over Bens Jekyllen-Hyde-achtige karakter: de geduchte wedstrijdzeiler op het water en de bescheiden gentleman aan land. Maar ik denk dat die twee steeds meer in elkaar overvloeien nu zijn zelfvertrouwen ook bij zijn werk buiten de boot verder groeit. Hij wil altijd en overal winnen. Vorige week nog op vakantie tijdens een potje tafeltennis tussen ons. De sfeer veranderde al snel toen ik een behoorlijke voorsprong opbouwde. Je zag hem feller worden, z’n ogen spuwden vuur en ondanks dat hij volhield dat hij het echt prima vond dat zijn vrouw het van ‘m won in een suf potje pingpong, zag je bij matchpoint in zijn gezicht een heel ander verhaal. Zelf heb ik leren leven met deze complexe karaktertrek, en ervan leren houden. Met een ongecompliceerd karakter presteer je niet wat Ben heeft gepresteerd. Mijn uitdaging is om hem te steunen. Als we in november het vliegtuig naar Bermuda pakken, verhuizen we voor de derde keer in drie jaar naar een ander land. Maar het contrast tussen hoe Ben de 34e America’s Cup won en hoe hij straks de 35e zal proberen te winnen, kan niet groter zijn. Want deze keer heeft hij een vrouw, onze baby Bellatrix en onze twee honden Biggles en Ginger die meegaan. Ik stel me zo voor dat zijn gezin kan zorgen dat ie zich niet gek laat maken en kan blijven relativeren als het moeilijker wordt, wat ongetwijfeld gaat gebeuren naarmate de Cup dichterbij komt. Geen betere afleiding van problemen op kantoor dan een baby die boertjes moet laten of een paddleboardtochtje met een teckel, maar het zou naïef van me zijn om te denken dat hij in z’n hoofd niet constant bezig is met de zeilwedstrijd. Elk vrij minuutje dat Ben thuis heeft trekt hij zich terug in zijn werkkamer, sluit de deur en bekijkt hij keer op keer video’s van races om te achterhalen wat hij en zijn team anders en beter hadden kunnen doen. Soms zit hij uren achter zijn bureau eindeloos te analyseren en te evalueren wat ze moeten doen om te winnen. Op zulke dagen, als hij rondloopt alsof hij het gewicht van de wereld op z’n schouders torst, noem ik hem half voor de grap wel eens Atlas. Want er zijn zoveel mensen die zoveel van hem verwachten dat ik weet dat hij regelmatig slapeloze nachten heeft waarin hij zich afvraagt hoe hij kan slagen in zijn missie. Mensen vragen me vaak of ik me zorgen maak als ik Ben zie racen, maar het antwoord is altijd hetzelfde: nooit. Maar als je me zou vragen of ik me zorgen maak dat hij niet wint, dat is een ander verhaal. Kloksgewijs vanaf rechtsonder: Ainslie met de America’s Cup na zijn overwinning in 2013; Ben, Georgie en baby Bellatrix; een zeldzame foto van Ainslie met een zilveren medaille 31