Views
3 years ago

Land Rover Magazine #40

  • Text
  • Jaar
  • Leven
  • Wereld
  • Mensen
  • Onze
  • Waar
  • Dubai
  • Defender
  • Nieuwe
  • Rover
In dit nummer wordt de nieuwe Defender op de proef gesteld door twee inspirerende jonge avonturiers bij hun voorbereidingen op een expeditie naar de Zuidpool. Ook vieren we 50 jaar Range Rover met een ontdekkingsreis in Dubai. We kijken niet alleen terug, maar ook vooruit, met een aantal visionairs die technologieën bespreken waarmee de toekomst er voor ons allemaal anders uit kan gaan zien.

acht haar weer terug op

acht haar weer terug op aarde. Toen pas zag Yoonie de man achter de hond. Slank, gespierd. Grijsgroene ogen, scherp en toch afstandelijk. ‘Je moet je hond beter onder controle houden,’ snauwde ze, nog geschrokken van haar pijnlijke val. ‘Hij is niet van mij. Zal wel een zwerfhond zijn,’ antwoordde hij nonchalant. ‘Heb je hulp nodig?’ ‘Nee, nee,’ antwoordde ze, terwijl ze op haar ellebogen stutte. ‘Het gaat best.’ ‘Het is gevaarlijk om alleen te hiken, weet je,’ zei hij op een toon die tegelijk bezorgd en vaderlijk neerbuigend was. Zijn gezichtsuitdrukking was beheerst, perfect in balans. Het irriteerde haar. ‘Ik ben onderweg naar Lares.’ Ze was weer rechtop gaan staan, zodat hij niet meer op haar neer kon kijken. ‘En daarna ga ik verder, naar Machu Picchu.’ Hij knikte. ‘Zelfde route als ik, dus. Ik ben Jacob.’ Yoonie aarzelde. ‘Ik ben Yoonie.’ ‘Misschien kan je beter omkeren,’ zei hij tot slot. ‘Je weet wel, vanwege de hoogte. Het duurt even om te wennen aan de berglucht.’ Het duurde even voor ze reageerde. ‘Ik vind het fijn om te voelen dat ik ademhaal. Waarom ga je niet met de bus naar Lares, zoals iedereen verder doet?’ wierp ze terug. ‘Ik heb niet zo veel geld,’ zei hij. ‘Waarom zou je dan gaan reizen?’ ‘Waarom niet?’ beet hij terug. ‘De wereld is enorm. Ik probeer er gewoon wat van te zien.’ ‘Hij is inderdaad groot, de wereld,’ zei ze. ‘Al voelt hij soms net iets te klein.’ ‘Dat hoor je niet vaak,’ zei hij, ‘zeker niet op jouw leeftijd.’ ‘Is dat een stiekeme manier om te vragen hoe oud ik ben?’ grapte ze. ‘Ik ben niet zo’n versierder,’ zei hij op serieuze toon. ‘Ik zag je struikelen en wilde alleen kijken of je niet gewond was.’ Waarschijnlijk had ze hem toen met een sceptische blik aangekeken. Jacob verstelde zijn rugzak. ‘Heb je genoeg eten, water?’ ‘Ik heb alles dat ik nodig heb,’ zei ze. ‘Tot ziens dan.’ Hij knikte naar haar en liep verder. Al snel slechts een stip aan de horizon. De labrador hield haar gezelschap, zijn kwispelende staart tegen haar been gaf de maat aan, alsof hij haar wilde laten opschieten om Lares nog te bereiken voor het donker werd. De temperatuur had een duikvlucht genomen en de wind liet haar haren aan haar wangen vast vriezen. Ze kwam op trillende benen aan in Lares. Ze miste haar gids, de labrador, die uit haar omhelzing was ontsnapt en een huis aan de rand van het dorp in was geschoten. Ze stapte in de krullende stoom van het thermaalbad en bleef zo lang ondergedompeld dat het voelde alsof ze langzaam maar zeker zou smelten. Stemmen zweefden langs en stierven weer weg. Ze stoorde zich aan de toeristen en hun geklets over koetjes en kalfjes, al hun identieke verhalen. Mensen hadden altijd zo veel aan elkaar te vertellen. Wat gebeurde er als hun woorden op waren, hun liefde op was? Dan veranderden ze in haar vader en moeder, dacht ze. De chauffeur van het busje dommelde weg achter het stuur, Yoonie wist het zeker. Een rit van twee uur was het naar Santa Teresa, op een eenbaansweggetje vol scherpe bochten en, terwijl de Andes zich hulde in het duister en de hemel werd verlicht de sterren, zag ze hoe de oogleden van de chauffeur steeds op zijn jukbeenderen neervielen. Yoonie beeldde zich in hoe het busje van de rand van de klif vloog, een dal in dat zo diep was dat de enige getuigen de wilde vicuña’s zouden zijn. Haar dood zou niet eens worden herdacht met een van die gedenkstenen die overal langs de bergweggetjes stonden. Een dood die ze niet zelf had gekozen, de nabootsing van een leven dat ze ook niet zelf had gekozen. Ze hield haar hand half opgestoken, oplettend, zodat ze zo nodig een ruk aan het stuur kon geven. Ondertussen had de oude vrouw die achter haar zat haar kleurrijke hoed afgezet en over haar gezicht gelegd om een dutje te doen. Maar de Apu’s, de berggoden, waren hen goed gezind. Ze bereikten Santa Teresa zonder ongelukken. De volgende ochtend stapte ze aan boord van de shuttlebus aan de voet van Machu Picchu. Terwijl de bus zich een weg naar de bergtop baande, waar veelkleurige tropische bloemen en schitterende vogels sprankelden tussen het diepe groen, gaf ze zich over aan de mysterieuze, magnetische aantrekkingskracht van dit wilde, onherbergzame landschap vol woeste rivieren en oneindige rotswanden. In de rij op de trappen, waar paspoorten en tickets werden gecontroleerd, hoorde ze allerlei verschillende talen. Toeristen stonden samengepakt op de granieten treden, vastbesloten om foto’s te nemen die eeuwenlang in de cloud bewaard zouden blijven, net als deze ruïnes hier ILLUSTRATIES: CALVIN SPRAGUE. AUTEURSPORTRET: MATT DOUMA nog eeuwenlang zouden staan. Maar Yoonie staarde juist voor zich uit, hunkerend naar het leven, naar de vrijheid die altijd net buiten haar greep leek te zijn. Meer in het hier en nu zocht ze ook naar de vrouw die flessen water verkocht. Het steeds rondsjouwen met de rugzak met daarin alle bezittingen die ze niet had willen achterlaten in Boston maakte haar dorstig. Ze groef wat muntjes uit haar zak en liep naar de vrouw. In haar ooghoeken zag ze een bekend gezicht. Ze staarde. ‘Hoe is het mogelijk,’ zei ze droogjes. ‘O,’ Jacob lachte verrast. ‘Wat een toeval.’ Ze analyseerde hem dit keer uitgebreider. Hij gedroeg zich stijfjes, dat was haar bij hun vorige ontmoeting niet opgevallen. Zijn gespannen houding stond in schril contrast met die van de struinende toeristen. Het lichaam van een atleet, bedacht ze zich weer. Of van een soldaat. ‘Het moet voorbestemd zijn,’ zei Yoonie terwijl ze hem indringend aankeek. ‘Goed, als je me toch volgt kan je jezelf net zo goed nuttig maken...’ Ze deed haar rugzak af en smeet hem met een ondeugend lachje naar hem toe. ‘Zie me maar bij te houden!’ riep ze, terwijl ze zich afwendde van een verbaasde Jacob en aan de wandeling begon naar de eeuwenoude stad die wel leek te zweven in de verte, omringd door de bewegende schaduwen van de berg. Een tocht vol kanaaltjes, tempels en terrasvormige akkers, opgebouwd door eeuwenoude vaklieden die de stilte van schoonheid begrepen, en de schoonheid van stilte. De smalle paden stonden vol met toeristen die als een soort eenheid hun bewondering uitten, maar Yoonie bewoog zich tegen de stroom mensen in, naar links, dan rechts, en omhoog, richting de zonnetempel. Iemand riep haar. Of misschien was het de wind. Ze stopte eindelijk bij een lege terrasakker en wachtte tot hij op haar was ingelopen. ‘Ik wist niet dat het hier zo druk zou zijn, ik dacht dat het laagseizoen was,’ zei ze tegen hem. ‘Ik wilde verdwijnen. Nee, ik wilde nergens zijn.’ ‘Peru is niet nergens,’ zei hij. ‘Luister, ik weet waarom je hier bent,’ zei ze, haar stem vastberaden. Hij keek haar verward aan. Zag ze lichte paniek in zijn ogen? ‘Je bent niet zo goed in je baan,’ zei ze rustig. Jacob stond op, een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Heette hij überhaupt wel Jacob? Waarschijnlijk niet. ‘Sterker nog, je bent zelfs een hele slechte spion.’ Hij keek haar nu recht aan, alle schijn vervlogen. ‘Met alle respect, juffrouw Park, maar ik ben een professional in persoonlijke beveiliging, en u hebt zichzelf nogal in gevaar gebracht door zomaar te verdwijnen.’ ‘Nou, meneer Bodyguard, je kan tegen mijn vader zeggen dat ik niet terugkom.’ Een ongemakkelijke stilte. ‘Wat ben je van plan om hierna te gaan doen?’ zei hij eindelijk. ‘Ik ga door.’ Tot aan Patagonië. En vanaf daar lonkte de oceaan. ‘En jij zal me wel blijven volgen, neem ik aan?’ ‘Ze zullen u terughalen, juffrouw Park. Ze zijn vastbesloten.’ Dat wist ze maar al te goed. Maar er verdwenen constant mensen, die mensen werden uitgewist en vonden zichzelf opnieuw uit, als zandkastelen die door de golven werden weggespoeld. Het kon toch niet te moeilijk zijn om als jonge vrouw te verdwijnen in een compleet continent, een compleet halfrond? Eerst moest ze Jacob af zien te schudden. Daar stond hij, plotseling zonder doel. Yoonie keek langs hem heen, naar de uitgestrekte hemel. De witte wolken rolden voorbij, onverbiddelijk, altijd van gedaante wisselend. Vandaag was ten minste nog van haar. Deze ademteug, en de volgende. Van haar. 70 71

 

Land Rover Magazine

 

Land Rover Magazine presenteert verhalen van over de hele wereld als eerbetoon aan de innerlijke kracht en de drive om Above and Beyond te gaan.

In dit nummer wordt de nieuwe Defender op de proef gesteld door twee inspirerende jonge avonturiers bij hun voorbereidingen op een expeditie naar de Zuidpool. Ook vieren we 50 jaar Range Rover met een ontdekkingsreis in Dubai. We kijken niet alleen terug, maar ook vooruit, met een aantal visionairs die technologieën bespreken waarmee de toekomst er voor ons allemaal anders uit kan gaan zien.

Jaguar Land Rover Limited: Registered office: Abbey Road, Whitley, Coventry CV3 4LF. Registered in England No: 1672070

De hier vermelde waarden zijn het resultaat van officiële fabrieksmetingen in overeenstemming met de EU-wetgeving. Uitsluitend voor vergelijkingsdoeleinden. Verbruik onder 'real-world'-omstandigheden kan verschillen.